Het Nealennia instituut werd geboren in literair tijdschrift Ballustrada, één van de oudste literaire magazines van Nederland en België (dubbelnummer 34/3-4). Bestel een los nummer of wordt gewoon lid.

“Mede dankzij de Vrienden van Ballustrada (abonnees die meer betalen dan de minimum-contributie) en een onbezoldigde redactie en vormgever verschijnt dit jaar de 35ste jaargang. Wij ontvangen sinds 2013 geen subsidie meer. Het water staat ons nu aan de lippen. Word abonnee en ontvang jaarlijks ruim 200 bladzijden proza en poëzie voor slechts 20 euro. Stuur een email naar de hoofdredacteur (avdveeke@zeelandnet.nl) en vermeld naam, emailadres en woonadres!”

Soms Eb

Bij de deur naar het strand staat een bakje met crèmekleurige kaartjes. Soms staan er twee zinnen op, soms drie. De kaartjes horen bij de lachrymator- of huiltherapie en zijn bedrukt met quotes of anekdotes, om te overdenken op een ligbed aan zee. Gisteren kreeg ik een citaat van Khalil Gibran, de poëtische profeet die jong stierf door een uitgeputte lever. “Hoe dieper verdriet in uw wezen kerft, hoe meer vreugde u kunt bevatten”. Eergisteren ontving ik deze:
“er was eens een dag dat je moeder je ronddroeg. Daarna heeft ze je neergezet en nooit meer opgepakt”.

Ik installeer me op het houten ligbed en lees het kaartje van vandaag. “Hafrún de
noordkromp, een schelpdier opgevist voor de kust van IJsland, bleek het oudste levende dier ter wereld te zijn. Ze werd eerst 405 jaar oud geschat, later toonde een laboratorium aan dat ze 507 jaar oud was. Bij dit onderzoek ging ze dood.”
Ik laat de woorden tot me doordringen terwijl ik kijk hoe de golven zichzelf op het grijze zand smijten. En vraag me af hoe oud de mossels waren die ik gisteren heb gegeten in het verlaten restaurant.

Het Nealennia instituut is een nieuw wellnesscentrum op een geheime plek in de Walcherse duinen. Een exclusief centrum voor zoutwatertherapie, voor het zuiveren van lichaam en geest. Want de zee bevat essentiële mineralen en in de zilte lucht dwarrelen heilzame negatieve ionen. Het hoofdgebouw is een witte villa met gele luiken voor de ramen. De veranda kijkt uit over zee. Er is geen openbare duinovergang in de buurt, dus hotelgasten hebben het strand voor zichzelf alleen. De hotelkamers met waterbed ruiken nog naar verf, de behandelkamers zijn nog niet allemaal verhuurd. De brochure belooft een spannende hedendaagse vormgeving gecombineerd met eeuwenoude therapieën. Bloedzuigers, aderlaten, pedicurevisjes. Een dieet
met algenolie en moederkoorn. Magnetiseren, astrologie. Brandslangen met koud water. De kruiden die je nodig hebt mag je zelf oogsten in de moestuin. Er is ook een doolhof aangelegd, maar de buxusmot vrat gaten in de heg.

Het kuuroord is gewijd aan Nehalennia, de Keltische godin die door de Romeinen is geassimileerd. Via ruilhandel hielp ze kooplui aan een behouden vaart. Nu is ze verkozen tot de beschermgodin van het zorgtoerisme. De Romeinen dachten dat deze streek vervloekt was. Vaste grond werd water, nederzettingen verdwenen in de golven. Ze hadden een lokale godin nodig die de juiste routes kende tussen de verraderlijke zandbanken. Laat jezelf gebeuren. Beweeg mee met het lot. Hier heb je een zee van tijd om te ontdekken wie je werkelijk bent, wat je ziel van je vraagt. Want wat jij zoekt, zoekt jou ook.

Mijn functie hier is writer in residence. Ik heb een gratis stilteweek gekregen in ruil voor zakelijke teksten. Helemaal Nea, helemaal nieuw. Dat was de slogan waarmee ik mijn retraite won. “En aan het eind van de week neem je een verbeterde versie van jezelf als souvenir mee naar huis.” Mijn therapie bestaat uit volledige afzondering, met tweemaal daags een zeebad. ’s Nachts mag ook, als die behoefte bij je opborrelt. Verder mag ik zelf mijn dagindeling bepalen en kan
ik dus urenlang in de Romeinse baden dobberen. Of een deken meenemen en overnachten in de kleine hotelbibliotheek. Die heeft een ruime selectie zelfhulpboeken en melancholische Russische klassiekers. De gloednieuwe tapijten in de gang zijn wit en hoogpolig. Als ik achter me kijk verwacht ik voetstappen te zien.

Als gasten inchecken bij Nealennia ruilen ze hun mobiele telefoon in voor een medaillon. Het is een geavanceerd amulet in de vorm van een sint-jakobsschelp. Hij hangt met een zilveren kettinkje op harthoogte en registreert je locatiegegevens op het complex. Maar ook je hartslag, je stappen en je slaap. De gegevens kun je uitlezen via een beeldscherm in de bar, verder zijn er nergens in het instituut monitors te vinden. Spiegels zijn er ook niet. De schelp opent
toegewezen deuren als je in de buurt komt en zet lichten aan of uit.

De regels van mijn stiltekuur zijn simpel: zwijgen, zwemmen, zonlicht en zeelucht. Alcohol en mobiele telefoons zijn verboden. Net zoals muziek en contact met andere gasten. Het instituut wil de louterende ervaring van een onbewoond eiland nabootsen. Maar dan met een all inclusive-restaurant. Zodat je loskomt van de eisen van de wereld en kunt gaan luisteren naar je innerlijke stem. Soms voel je plots een dwingend gevoel op je borst, waarbij je voeten besluiten om rechtsaf te slaan als je zelf toch liever links had gewild. Dan was er een andere
gast dichtbij, met exclusievere privileges.

Na mijn ontbijt met havermout neem ik een kopje amandelmelk met honing mee naar buiten, om leeg te gieten in de golven. Het medaillon duwt me terug naar een ligstoel op de veranda. Want daar verschijnt Moby, de jonge god die van lopen een spektakelstuk heeft gemaakt. Hij loopt loom als een panter over het warme zand, met een hemelsblauwe handdoek over zijn schouder en een bundel touw die rond zijn biceps is gewikkeld. Ik heb hem Moby genoemd vanwege zijn indrukwekkende witte speedo. Hij passeert me zonder te kijken en schrijdt naar
de vloedlijn. Met een paar handige grepen knoopt hij het touw vast aan een ring die uit een paalhoofd steekt. Hij klikt een tuigje met riempjes om zijn torso en wandelt langzaam de golven in. Het touw kronkelt achter hem aan. Moby doet een krachtige borstcrawl richting horizon en is nu een klein figuurtje, met armen en benen gespreid, drijvend op de golven. Hij oefent de overgavetherapie, die mij nog niet gelukt is. Snel loop ik naar zijn handdoek, waar een kaartje ligt. “90% van alle koala’s in het wild heeft chlamydia”.

Het hele verhaal lezen? Bestel de Ballustrada, of mail me, dan doen we een ruil: een verhaal voor jouw meest verdrietige feitje.
timiaan@gmail.com